| De Texaanse connectie Ooit speelden Ettienne Crombach en Coen Bartels in de Longhorn Roadshow. In een decor van cactussen droomden ze over Texas. Later verruilden ze de Amerikaanse rock voor filmische surfmuziek. Samen met Bradley Klerks vormden ze Longhorn Devils. De afstand tussen Texas en Arnhem leek groter dan ooit.  Geluk moet afgedwongen worden, dachten de labelloze Longhorn Devils en ze stuurden hun demo’s de wereld in. Tot hun eigen verbazing kregen ze respons uit The States. “Het is een absurde geschiedenis.” Bassist Coen leunt een beetje achterover om zijn gedachten in een verhaal te gieten: “Op een mooie dag toonde een gozer uit Austin Texas interesse. Hij stelde zich voor als Paul Borelli van Wildebeest Records, een klein onafhankelijk label gespecialiseerd in surf- en sixtiesmuziek, en vroeg of we wat meer materiaal konden sturen.” Materiaal hadden de Arnhemmers voldoende. De opnamen voor een nieuwe cd waren inmiddels afgerond. Gitarist Ettienne blikt terug: “We stonden voor een moeilijke keuze. Wat moesten we doen? De kans op een doorbraak laten schieten of het risico nemen dat onze nieuwe nummers in verkeerde handen zouden vallen? Gelukkig kozen we voor het laatste.” Een brede grijns verschijnt op zijn gezicht. “Borelli speelde de opnamen door aan de vermaarde Surfkenner Phil Dirt. Als discjockey heeft hij een grote bijdrage geleverd aan de opkomst van het genre. Dirt heeft een neusje voor talent en gunde ze ons een plaatsje op de playlist van zijn radioprogramma. Borelli was overtuigd. Tijdens een bezoek aan Europa maakte hij tijd vrij om ons te ontmoeten. Met een master van het album ‘Spitfire Bar-bee’ op zak keerde hij terug naar Amerika.” Afspraak Het pact dat Longhorn Devils met Wildebeest sloten is gebaseerd op onderling vertrouwen. Een waterdicht contract ontbreekt volgens Bradley: “Borelli mailde ons een voorstel en wij hoefden alleen maar akkoord te gaan. Heel simpel eigenlijk. ”De drummer verwacht geen juridische problemen: “Voor Borelli is het ook maar een hobby. Hij is een echte liefhebber, die in zijn vrije tijd een platenmaatschappij runt. “Via e-mail beloofde Borelli het album af te mixen en vervolgens in een proefoplage van duizend exemplaren te laten persen. Als tegenprestatie verlangde hij een afname van minimaal honderd cd’s voor verspreiding in Nederland. Daar had het Gelderse trio weinig problemen mee: “De helft zijn we al kwijt aan familie en bekenden. Nu denken we er over om er een paar bij de Waaghals neer te leggen.” De tweede en laatste voorwaarde die Borelli aan de deal verbond was inspraak in het ontwerp van de albumhoes: Alle covers moeten in de Wildebeest-huisstijl passen: mierzoete afbeeldingen refererend aan oude pin-ups en reclameposters. “Via internet stonden we voortdurend met elkaar in verbinding. Toch duurde het bijna een jaar voordat we alle vier tevreden waren.” Mogelijkheden De leden van Longhorn Devils geloven in de Amerikaanse droom: “In Nederland is de kans op een doorbraak miniem. Een overschot aan bandjes en platenmaatschappijen die liever soapsterren aan een hitnotering helpen. Aan de andere kant van de oceaan bevinden zich weliswaar nog veel meer bandjes, maar zij kunnen uit verschillende vijvers vissen. In de States bestaat voor alle subgenres een publiek. De markt is groot en gedifferentieerd. En wat van ver komt wordt als lekker beschouwd.” Knipogend neemt Ettienne neemt een modelpose aan.Bradley neemt ondertussen het woord: “Borelli heeft bovendien een uitstekend netwerk opgebouwd. Dankzij hem mochten we vorig jaar op het Acces 2 Amsterdam-festival spelen. Of zouden ze daar in eerste instantie gedacht hebben dat we een Amerikaanse band waren? Sfeer Borelli bewandelt opvallende wegen om Longhorn Devils een podium te bezorgen. “Onze man in Amerika gaat zich sterk maken om onze muziek in cultfilms te krijgen De sfeer die wij willen oproepen past daar ook bij. Cartoons, Pulp Fiction-achtige dingen, maar ook Film Noir. Daar houden wij van. De intentie proberen wij in muziek te vangen“ Niet het genre, maar het gevoel is volgens Ettienne bepalend: “ Wat we leuk vinden gebruiken we, ongeacht de stijl. We spelen alsof we voor een platenkast staan. Van een klassieke tango stappen we moeiteloos over naar een James Brown rifje. De meeste instrumentale bands zijn ruige Shadows. Of bedachte bands, zoals the Treble Spankers. Met slechts drie instrumenten zijn we erin geslaagd een eigen stijl te ontwikkelen.” Beter Onder contract staan bij een Amerikaans label maakt indruk. De bandleden weten dat ze een sterk wapen in handen hebben. Coen: “Vroeger waren we vooral afhankelijk van recensies, maar nu maken we gebruik van onze Texaanse connectie. We hebben wat lijntjes uitgezet bij boekingskantoren. Je wordt het op een gegeven moment zat om telkens achter optredens aan te zitten.Dan moet je weer voor een paar grijpstuivers naar een parochiezaaltje in Groningen.” Een diepe zucht. “We hopen op betere podia met betere P.A.-installaties. Mocht dat niet lukken dan gaan we ons bezinnen op de toekomst.” Ettienne knikt instemmend: “Het moet wel leuk blijven. Als je overal bot vangt moet je misschien naar een andere stijl zoeken. Week in week uit in de oefenruimte is dodelijk. Je moet creatief bezig kunnen blijven. ” ©2002 Marcel Bosmans |