| Talent voor bekend Haldern Pop is een festival voor ontdekkingsreizigers. Talent gaat voor bekend. Het afzeggen van ´grote naam´ Editors´ (kon ergens meer geld verdienen) was de spreekwoordelijke druppel. De organisatie wenst niet meer gebukt te gaan onder de headliner-terreur. Meer dan ooit is Haldern Pop een podium voor aankomende acts. Een globo’sonic met camping.  Haldern Pop is een festival, maar ook een platenlabel. De mensen achter beide initiatieven zijn idealisten. Het dorpje Haldern ligt in een vergeten stukje Duitsland. Een overwegend agrarisch gebied ten oosten van Arnhem en Nijmegen. Dankzij de Schengen-akkoorden en de introductie van de euro is het grensoverschrijdend verkeer fors toegenomen. In de geest van een vrij verkerend Europa is en wil Haldern Pop een grenzeloos gebeuren zijn. Bezoekers zijn niet alleen uit Duitsland en Nederland afkomstig, maar ook uit het Verenigd Koninkrijk, Zweden en Zwitserland. Zij identificeren zich niet met een paspoort, maar met muziek. Nationaliteit is eveneens geen criterium geweest bij het samenstellen van het programma. Een goede band komt niet automatisch uit Engeland of Amerika. Een sprekend voorbeeld is de Canadees Patrick Watson. Hij werd door de scouts van Haldern Pop gespot tijdens een optreden in zijn thuisland. Overzee mag de singer-songwriter aantreden in Haldern´s intieme spiegeltent. Op het kleine tweede podium zit hij met een grote grijns achter de piano. Een lachende man met een stem die tot tranen roert. Hij wordt vergeleken met Jeff Buckley, maar zijn nummers vertonen meer raakvlakken met sobere werken uit de catalogus van Antony and The Johnsons. Watson is op een bescheiden manier grotesk. Zeker als hij van het podium stapt en tussen het publiek zijn optreden vervolgt. De tent leent zich bij uitstek voor magische momenten. Licht speelt door de gekleurde raampjes, reflecteert in de spiegels en spreidt zich uit over de houten vloer. Het voelt bijzonder om te mogen verblijven in deze omgeving. Als Tunng speelt is het muisstil. De experimentele electrofolk van het Londense vijftal is nog fascinerender als het decor. Soli op speelgoedinstrumenten gaan naadloos over in harmonische samenzang. Waar Tunng het detail zoekt, keert Two Gallants tot de kern. Een zanger met raspende stem en feeëriek klinkende gitaar in het gezelschap van een bezeten drummende bandgenoot. Meer is er niet nodig om het publiek te overtuigen. Samengebald is ook de grunge van het Zwitserse Navel met aan de basis een zeldzaam strakke ritmesectie. Bij The View gaat het er wat slordiger aan toe. De jonkies gelden als de (zoveelste?) grote Britpop-belofte, maar kunnen de hype op Haldern niet waarmaken. Wellicht voelen zij de hete adem van Maccabees in de nek. Ook uit Groot-Britannië, maar een betere show en betere liedjes. De Schot John Engelbert en de Zweed Ossi Bonde, samen Johnossi, comprimeren een kwart eeuw popgeschiedenis tot compacte composities. Minder gepolijst, maar allercharmantst is de rammelende braniehop van 'Cockney rebel' Jamie T. De werken van Paul Steel zijn even Brits maar allesbehalve kaal. Doet zijn naam vermoeden dat we hier met een metalhead te doen hebben, niets is minder waar. Steel is meer Sheffield Steel. Een man van blazers en zacht wiegende achtergrondzangeressen. Een Cocker zonder kolengruis in de keel. Nu we toch met vergelijkingen bezig zijn: het Australische Architecture in Helsinki laat zich het beste omschrijven als Talking Heads op pretpillen. Voor en op het podium blijft de zon schijnen. Dansende meisjes kunnen geen genoeg krijgen van de Puertoricaanse Belg Gabriel Rios (In Nederland heet dankzij het nummer onder de Appelsientje-reclame), anderen vinden zijn muziek té glad en té relaxed. Verder op het hellend vlak begeeft zich Jan Delay & Disko No 1. Delay scoort vooral door oude top 40 hits op te warmen en van een Duitse tekst te voorzien. Zo passeren ondermeer meezingers van James Brown, Scooter, Coolio en The White Stripes de revue. Hiphop noemen ze het bij onze Oosterburen. waar ze gek op Der Jan zijn. Een TROS-act op Haldern Pop. Wie had dat ooit gedacht?
Gelukkig bewijst Polarkreis 18 dat de Bondsrepubliek wel degelijk over innovatief talent beschikt. Van de sferische knutselwerkjes gaat een hypnotiserende werking uit. Weer ontwaakt wrijft het publiek de ogen uit als Spiriualized met een klassiek orkest aantreedt. En het wordt nog vreemder als blijkt dat de dansbare nummers door traditionele gospels vervangen zijn. Het is even wennen. The Waterboys blijft trouw aan het eigen werk, maar toont zich in muzikaal opzicht geïnspireerd. Overdonderd teruggekeerd na een uitermate succesvolle tour in Amerika is The Magic Numbers iets minder gedreven, maar nog altijd zeer gedegen. Toch zijn het vooral de vondsten die het Haldern Pop Festival tot een succes maken. Muziekavonturiers wachten daarom met smart op een nieuwe ontdekkingsreis. In 2008 vaart Haldern voor de vijfentwintigste keer uit. Monster op tijd aan, want het belooft een gedenkwaardige trip te worden!
|